WZORZEC RASY WYŻEŁ WEIMARSKI

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄCUJĄCEGO STANDARDU: 27. 02. 1990

PRZEZNACZENIE: Wszechstronny pies myśliwski, pies wystawiający.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 7 , Wyżły

Sekcja 1.1 Typ kontynentalny.

Pies podlegający próbom pracy.

 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Jest wiele różnych teorii dotyczących pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest tylko tyle, że: wyżeł weimarski, który miał domieszkę krwi psa tropiącego typu „Leithund”, występował w rejonie Weimaru już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku.

 

W połowie XIX wieku, zanim rozpoczęto hodowlę w czystości rasy, psy te znajdowały się głównie w rękach profesjonalnych myśliwych i hodowców zwierząt w Niemczech centralnych, głównie w okolicach regionu Weimaru i Turyngii. Kiedy zmniejszyło się zapotrzebowanie na psy tropiące, skrzyżowano je z psami typu „Hühnerhund”. Od roku 1890 prowadzono dalszą hodowlę w oparciu o ten typ krzyżówki, połączoną z wpisami do ksiąg hodowlanych. Na przełomie XIX i XX wieku obok wyżłów weimarskich krótkowłosych zaczęły pojawiać się osobniki długowłose. Od chwili założenia pierwszych ksiąg hodowlanych wyżeł weimarski hodowany był praktycznie w czystości rasy, w zasadzie wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Z tego względu też uważa się, że wyżeł ten jest jedną z najstarszych odmian wyżłów niemieckich, która utrzymywana jest w czystości rasy od około 100 lat. 

WYGLĄD OGÓLNY: Średniej do dużej wielkości pies myśliwski. Budowa typowa dla psa pracującego, o pięknych kształtach, sucha, muskularna. Wyraźne cechy płci.

WAŻNE PROPORCJE:

•    Długość ciała do wysokości w kłębie jak 12 : 11.

•    Proporcje głowy: trzewioczaszka nieco dłuższa od mózgoczaszki (mierzonej od stopu do guza potylicznego).

•    Kończyny przednie: odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

CHARAKTER: Wszechstronny, zrównoważony, z dużą pasją pies myśliwski, łatwy do szkolenia.. Wytrwały w systematycznym okładaniu pola, jednak nie nadmiernie żywiołowy. Bardzo dobry wiatr. Pies cięty w stosunku do drapieżników i innej zwierzyny, dobry pies stróżujący, jednak nie wykazujący nadmiernej agresji. Niezawodny w polu jak i w wodzie. Wykazuje skłonność do pracy po strzale.

GŁOWA:

MÓZGOWIOCZASZKA:

W harmonii z wielkością psa i trzewioczaszką. Szersza u samców niż u suk, jednakże u obu płci zachowane dobre proporcje pomiędzy szerokością mózgowioczaszki, a długością całej głowy. Występuje bruzda czołowa. Guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty. Łuki jarzmowe dobrze rozwinięte.

 

Stop: Wyjątkowo słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: Duży, wystający ponad żuchwę. Koloru ciemnocielistego, przechodzącego stopniowo w szary.

Kufa: Długa i, szczególnie u samców, silna, sprawiająca wrażenie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo silne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.

Fafle: Niezbyt obfite, od wewnątrz koloru ciemnocielistego (tak jak i podniebienie). Słabo zaznaczone kąciki warg.

Uzębienie: Szczęka i żuchwa silne, uzębienie kompletne, regularne, mocne. Zgryz nożycowy.

Policzki: Muskularne, dobrze zaznaczone. Zdecydowanie sucha głowa.

Oczy: Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, o inteligentnym wyrazie. Błękitne u szczeniąt. Okrągłe, osadzone lekko skośnie. Powieki dobrze przylegające.

Uszy: Płaskie, szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg. Osadzone wysoko i wąsko, zaokrąglone na końcach, pofałdowane. Gdy pies jest czujny i nasłuchuje są zwrócone lekko do przodu.

SZYJA: O szlachetnym wyglądzie i sposobie noszenia. Muskularna, prawie okrągła, nie za krótka, sucha. Silniejsza bliżej łopatek, harmonijnie łącząca się z górną linią ciała i klatką piersiową. Jej górna linia widoczna z profilu lekko wygięta.

TUŁÓW: Linia górna: Od szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb, przechodzi stopniowo w stosunkowo długi, mocny, dobrze związany grzbiet.

Kłąb: Wyraźnie zaznaczony.

Grzbiet: Zwarty, muskularny, prosty. Linia grzbietu nie może wznosić się ku tyłowi. Nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.

Zad: Długi, umiarkowanie ścięty.

Klatka piersiowa: Silna, lecz nie przesadnie szeroka, sięgająca prawie łokci, dostatecznie długa. Dobrze wysklepiona, o długich żebrach, nie beczkowata. Przedpiersie dobrze rozwinięte.

Linia dolna i brzuch: Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.

OGON: Osadzony nieco niżej niż u innych porównywalnych ras. Ogon mocny, dobrze owłosiony. Gdy pies jest w stanie spoczynku opuszczony w dół, w czasie podniecenia czy pracy noszony poziomo lub wyżej.

KOŃCZYNY:

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Wysokie, suche, proste i równoległe, ale nie rozstawione szeroko.

Łopatki: Długie, ukośnie ułożone, dobrze umięśnione. Dobre kątowanie stawu barkowego.

Ramiona: Ukośne, dostatecznie długie i silne.

Łokcie: Swobodne, ustawione równolegle do osi ciała. Nie wystające, ani nie wciśnięte.

Przedramiona: Długie, prosto ustawione.

Staw nadgarstkowy: mocny, sprężysty.

Śródręcze: Suche, ustawione lekko ukośnie.

Łapy przednie: Ustawione prosto w stosunku do osi ciała. Palce zwarte, wysklepione. Dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy. Pazury koloru od jasno do ciemnoszarego. Poduszki dobrze wypigmentowane, twarde.

KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: Wysokie, suche, dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, ani za szeroko, ani za wąsko.

Uda: Dostatecznie długie, silne, muskularne.

Kolano: Mocne, sprężyste.

Podudzia: Długie, z dobrze widocznym ścięgnem.

Staw skokowy: Mocny, sprężysty.

Śródstopie: Suche, ustawione prawie pionowo.

Łapy tylne: Zwarte i silne, bez wilczych pazurów, reszta odpowiada łapom przednim.

RUCH: Swobodny i wydajny, kończyny przednie i tylne w ruchu równolegle. W galopie krok długi. W kłusie linia grzbietu prosta. Inochód niepożądany. Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny.

SKÓRA: Mocna, dobrze, lecz nie nadmiernie przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA:

U krótkowłosych: Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało. Bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.

 

U długowłosych: Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez niego. Prosta lub lekko falująca. Długa, falująca sierść dopuszczalna u nasady uszu. Na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna. Sierść powinna mieć długość 3 – 5 cm, zaś pod szyją, na przedpiersiu i brzuchu jeszcze dłuższa. Wyraźne frędzle i portki, skracające się ku dołowi. Na ogonie wyraźne pióro. Włosy pomiędzy palcami. Owłosienie na głowie nieco krótsze. Sierść średniej długości, z podszerstkiem, gęsta, ze słabiej zaznaczonymi frędzlami i piórem pojawia się czasami u osobników o genotypie mieszanym.

UMASZCZENIE: Srebrne, sarnie, mysioszare jak i wszystkie pośrednie odcienie. Głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze. Białe znaczenia dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach. Czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga na grzbiecie. Psy mające znaczenia koloru czerwono-żółtego mogą otrzymać ocenę jedynie dobrą. Brązowe znaczenia są poważną wadą.

WZROST I WAGA:

Wysokość w kłębie:

Psy: 59 – 70 cm (idealna: 62 – 67 cm)

Suki: 57 – 65 cm (idealna: 59 – 63 cm)

Waga:

Psy: około 30 – 40 kg.

Suki: około 25 – 35 kg.

WADY: Jakiekolwiek odstępstwa od powyższego wzorca stanowią wadę i powinny być ocenianie zgodnie z ich nasileniem.

POWAŻNE WADY:

•    Odstępstwa od typowej dla rasy budowy, nietypowe cechy płciowe.

•    Znaczne odstępstwa od wzrostu, nieprawidłowe proporcje.

•    Trzewioczaszka: znaczne odstępstwa np.: zbyt duże fafle, krótka lub spiczasta kufa.

•    Uzębienie: brak więcej niż dwóch PM1 lub M3.

•    Oczy: nieznaczne wady oczu oraz powiek

•    Uszy: zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie pofałdowane.

•    Szyja: duże odchylenia od pożądanego kształtu i muskulatury.

•    Grzbiet: niezwiązany, luźny, karpiowaty lub łęgowaty, przebudowany zad.

•    Klatka piersiowa, brzuch: beczkowata, zbyt płytka lub zbyt krótka klatka piersiowa. Podkasany brzuch.

•    Znaczne anomalie w budowie kończyn np.: nieprawidłowe kątowanie, odstające łokcie, luźne palce.

•    Krowie lub beczkowate ustawienie kończyn.

•    Nieprawidłowy, mało swobodny ruch, inochód.

•    Poważne wady dotyczące skóry np.: skóra zbyt delikatna lub zbyt gruba.

•    Pośredni rodzaj sierści pomiędzy dopuszczalnymi przez wzorzec.

•    Brak dłuższej sierści (frędzli) na uszach lub na brzuchu u odmiany długowłosej. Wełnista sierść u wyżłów krótkowłosych lub kręcona u długowłosych.

•    Umaszczenie o innym odcieniu niż szary np. żółtym lub brązowym. Ciemnobrązowe podpalanie.

•    Duże odchylenia od wagi lub wzrostu np. wzrost o 2 cm wyższy lub niższy niż podany we wzorcu.

•    Nieznaczne wady charakteru.

•    Inne poważne odstępstwa od wzorca.

WADY ELIMINUJĄCE:

•    Wady charakteru np.: bojaźliwość, nerwowość.

•    Zupełnie nietypowa, zbyt lekka lub zbyt ciężka budowa.

•    Nie zachowane proporcje, nieharmonijna budowa.

•    Zupełnie nietypowa głowa np.: typu buldoga.

•    Trzewioczaszka: zupełnie nietypowa np.: wklęsły grzbiet nosa.

•    Uzębienie: przodozgryz, tyłozgryz, braki w uzębieniu większe niż podane w wadach poważnych.

•    Oczy: entropium, ektropium.

•    Uszy: zupełnie nietypowe np.: odstające na boki.

•    Bardzo obwisłe podgardle.

•    Grzbiet: bardzo łękowaty lub karpiowaty. Zad mocno przebudowany.

•    Klatka piersiowa, brzuch: zdecydowanie beczkowata lub nieprawidłowo modelowana.

•    Kończyny rachityczne lub nieprawidłowo zbudowane.

•    Chroniczna kulawizna.

•    Nieprawidłowy, bardzo krótki, związany krok.

•    Zniekształcona, źle uformowana skóra.

•    Częściowy lub zupełny brak sierści.

•    Białe znaczenia poza klatką piersiową lub łapami.

•    Umaszczenie inne niż szare. Brązowe znaczenia.

•    Wzrost zdecydowanie za niski lub za wysoki.

•    Inne odchylenia od wzorca. Choroby dziedziczne np.: epilepsja.

Powyższa lista nie obejmuje oczywiście wszystkich występujących wad, a jedynie przykładowe.

Wszystkie psy wykazujące fizyczne lub psychiczne anomalie powinny być dyskwalifikowane.

UWAGA: Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

 

TŁUMACZENIE: Magdalena Osińska